ترشی که معمولاً در ایالات متحده و کانادا به عنوان ترشی و در بریتانیا، ایرلند، استرالیا، آفریقای جنوبی و نیوزلند به عنوان ترشی شناخته می شود خیار است که در آب نمک، سرکه یا محلول های دیگر ترشی شده است.
امروزه خیارشور بزرگ در دنیا طرفداران زیادی پیدا کرده است و برای خرید آن می توانید به سایتها و مراکز معتبر مراجعه کنید.
مدتی باقی مانده تا تخمیر شود، یا با غوطه ور کردن خیارها در محلول اسیدی یا با تخمیر با استفاده از تخمیر لاکتیک.
ترشی ها اغلب در ترشی های مخلوط گنجانده می شوند.
اغلب ادعا می شود که خیار ترشی اولین بار برای کارگرانی که دیوار بزرگ چین را می ساختند ساخته شد، اگرچه فرضیه دیگر این است که برای اولین بار در دره دجله بین النهرین با استفاده از خیارهایی که از هند آورده شده بود ساخته شد.
ترشی ها با استفاده از فرآیند سنتی تخمیر طبیعی در آب نمک تهیه می شوند که باعث ترش شدن آنها می شود.
غلظت آب نمک می تواند از 20 تا بیش از 40 گرم نمک در هر لیتر آب متفاوت باشد (3.2-6.4 اونس در هر گالن یا 2.7-5.3 اونس در هر گالن ایالات متحده.
آب نمک ترشی تخمیر شده طبیعی از سرکه استفاده نمی کند.
فرآیند تخمیر به باکتری لاکتوباسیلوس بستگی دارد که به طور طبیعی در پوست خیار در حال رشد یافت می شود.
آنها را می توان در حین جمع آوری و بسته بندی صنعتی حذف کرد.
باکتری را می توان با افزودن غذاهای تخمیر شده از قبل مانند ماست یا سایر محصولات شیر تخمیر شده، تکه های نان خمیر ترش یا سبزیجات ترشی مانند کلم ترش به سبزیجات وارد کرد.
معمولاً خیارهای ریز را در ظرف شیشه ای یا سرامیکی یا بشکه چوبی همراه با ادویه های مختلف قرار می دهند.
از جمله مواردی که به طور سنتی در بسیاری از دستور العمل ها استفاده می شود عبارتند از: سیر، ترب، ساقه های شوید کامل با چتر و دانه های سبز، دانه های خردل سفید، انگور، بلوط، گیلاس، انگور سیاه و برگ بو، میوه فلفل دلمه ای خشک و از همه مهمتر نمک.
سپس ظرف را با آب جوشیده سرد پر می‌کنند و بسته به طعم و دمای محیط، به مدت چند هفته زیر یک درب دربسته (اغلب با پارچه‌ای که با نخ یا کش بسته می‌شود) نگهداری می‌شود.
به طور سنتی، سنگ هایی که با جوشاندن نیز ضدعفونی می شوند، در بالای خیارها قرار می گیرند تا آنها را در زیر آب نگه دارند.
هرچه نمک بیشتری اضافه شود، خیار ترش تر می شود.
